Marcin WilkMarcin WilkTydzień z dziennikiem poety Poniedziałek, czyli początek Ze wstępu: Baran. Brr, cóż to za nazwisko dla poety liryka!? Co innego Sienkiewicz, Reymont, a nawet Barańczak czy Baranowicz, czyli mój stryj, który nazywał się tak samo jak ja, ale uciekł w pseudonim literacki na wzór uwielbianego przez niego Kasprowicza (nigdy za nim nie przepadałem). Baran z dużymi rogami. Cap. Tryk. Owieczka. I łagodniej - Baranek Boży co dzień to gorzej. Beczano za mną. Chryste Panie, jak mnie to wkurzało, jak mnie to bolało, gdy biegły za mną chyżo owe przezwiska polami, sadami, drogami, do szkoły i ze szkoły borzęckiej. Dodatkowo - rerałem, czyli nie wypowiadałem "r". Więc zaczepiano mnie, małego chłopca, gdy szedłem do sklepu na zakupy i kazano powtarzać: - Czarny baran w kropki bordo gryzie trawę kręcąc mordą... Były to dla mnie "tortury". "Tołtuły". Mówiono - powiedz "r", powiedz "r"... A mnie wychodziła "ł" i wstydziłem się tego. Niektórzy przezywali mnie "Bałan". Małe miejscowości roją się od sadystów... (...) Dziś, gdy spotykam młodego poetę krakowskiego Hieronima Szczura - robię mu wykład, że Baran, Szczur - to najlepsze polskie nazwiska dla artysty, ponieważ od razu wpadają w ucho. Wtorek, czyli rozpoznanie Dzienników - wbrew temu, co podpowiada logika - nie powinno się czytać chronologicznie. Gdybyśmy byli filozofami o przebiegłej naturze, powiedzielibyśmy, że chodzi o kwestię ucieczki od linearności czasu. Wszak do zapisanego już diariusza można zajrzeć bez rygoru czekania na kolejną minutę, godzinę, dzień, tydzień. Gdy wertuję zapiski Józefa Barana, zatytułowane Koncert dla nosorożca (Dziennik poety z przełomu wieków), tak właśnie postępuję. Czytam je nie po kolei, bez specjalnego ładu. Pierwsze rozpoznanie polega na trochę nieuporządkowanym przeszukiwaniu nazwisk, miejsc i zdarzeń. Najciekawsze w takich tekstach są zawsze niedyskrecje, więc łapczywie wypatruję znajomych postaci - tym bardziej, że jak się wkrótce okaże, jest ich sporo: począwszy od niektórych znanych z łamów "Dziennika" redaktorów pojawiających się na przykład w snach autora, aż po notowanych na kartach podręczników uniwersyteckich: Juliana Kornhausera, Sławomira Mrożka, Wisławę Szymborską czy Czesława Miłosza. O tym ostatnim w jednej z notatek z połowy czerwca 2001 tak Baran pisze: Dostałem się przed oblicze jaśnie panującego literaturze polskiej Czesława Miłosza, który kończy właśnie 90 lat. Był dla mnie życzliwy, zgodził się na rozmowę, którą odbyliśmy 12 czerwca w jego - i Carol - mieszkaniu przy Bogusławskiego. Miłosz kazał mi usiąść obok siebie na otomance (ma kłopoty ze słuchem), pochwalił za pytania, że "rozumne", powiedział, że odpowie na wszystkie. I rzeczywiście odpowiadał trochę w zwolnionym tempie, ale dość precyzyjnie. Mieszkanie na I piętrze; trochę obrazów na ścianach. Wieszcz z laseczką, ma kłopoty z chodzeniem, lecz - jak dowodzi w jednym wierszu, który mi przeczytał - ma do swojego ciała stosunek satyryczny. Pisze piękne, a przy tym proste i czyste wiersze (nie przemądrzałe, jak to drzewiej mu się zdarzało). Ponieważ stoi przed ścianą śmierci - usiłuje ją opukać, dowiedzieć się, czy coś, ktoś za nią stoi. Gdy czekałem na niego w pokoju, usłyszałem jak mówi przez telefon: "Jako Polak powinienem też odwiedzić Najświętszą Panienkę". To chyba nie było powiedziane ironicznie, choć tak mi to z początku w uszach zabrzmiało. Może chodziło o wyjazd do Częstochowy albo do Wilna? Środa, czyli_podróż Przywilejem pamiętnikarza jest mieszać gatunki i języki. Józef Baran do woli tasuje formy, zestawia obrazy, konfrontuje rodzaje - wszystko to czyniąc z literackim smakiem. W _Koncercie _jest więc i obszerny opis, są dłuższe fragmenty narracyjne, dialogi, fragmenty listów (w tym obszerne ustępy niezwykłej korespondencji poety z Hanną Banaszak), cytaty, wiersze, mnóstwo anegdot, a czasem po prostu pojedyncze zdania, rodzaj sentencji. Kontrastują z nimi zapisane w dłuższej formie celne i trafne spostrzeżenia, które nie aspirują do poważnego diagnozowania rzeczywistości, oskarżania jej czy też oceniania. Są raczej po prostu poetycką metaforą - jakby to ujęła Julia Hartwig - błyskiem, czyli próbą sfotografowania jakiegoś światła, które może nie ma jeszcze mocy tworzenia osobnego wiersza, ale posiada potencjał poetyckiej iskry. Tak chociażby, jak w jednej z przygód Barana podróżującego środkami komunikacji miejskiej. W notatce z 2 lutego 1999 roku czytamy: _Jadę autobusem i nagle słyszę popiskiwanie kurczęcia, które wykluwa się z jaja: pipipipi! Siedząca obok kobieta chwyta dużą damską torbę, mocuje się z nią przez chwilę i wyciąga... telefon komórkowy. Autobus zresztą pojawia się tutaj nieprzypadkowo. Baran jest bowiem niestrudzonym podróżnikiem. Przede wszystkim przeczesuje kosmos rzeczywistości tej najbliższej, w wymiarze mikro. Szuka też swojego kątka w nowych miejscach, między innymi w zakupionym właśnie ogromnym mieszkaniu swojej córki. Wreszcie wytrwale przemieszcza się na rowerze po rodzinnym Borzęcinie. Odbywa jednak też dłuższe wycieczki. Nierzadko wyrusza w bardzo odległe krainy. Służbową (bo w celach "poetyckich") podróż do Stanów Zjednoczonych potrafi przekuć na pouczające spotkanie z inną kulturą - podobnie czyni podczas podróży do Australii czy obszernie opisanej pielgrzymki do Serravezzy, gdzie zaczyna się zastanawiać nad potęgą i magią Italii. Włoski wpada w ucho dźwięcznie i lekko. Tu nawet książka telefoniczna brzmi jak poemat. Aż się prosiło, żeby pojawił się Dante. Podobnie jak musiał się, właśnie w Toskanii, objawić po mrocznym średniowieczu - słoneczny, przychylny człowiekowi, renesans... Czwartek, czyli rodzina W trakcie czytania Koncertu _trudno jakoś rozstać się z uporczywie powracającą myślą, że obcujemy z dziennikiem poety. To zresztą, jeśli sobie przypomnieć tego rodzaju teksty, dość rzadka przyjemność. Gombrowicz, Nałkowska, Dąbrowska - o których, nawiasem mówiąc, Baran wspomina - byli głównie prozaikami. Ich dzienniki na pewnym poziomie różnią się - są raczej rzeczywistym komentarzem i dopowiedzeniem tego, co nie zmieściło się w formie fikcyjnej narracji. Baran w swoim poetyckim sztambuchu otwiera natomiast nowe przestrzenie, daje bezpośredni dostęp do tego dosłownego, co było dotąd schowane pod postacią upoetycznionego obrazu. Zaprzyjaźniamy się w ten sposób z tym wszystkim, co stanowi jego najbliższe otoczenie. Dziennik wypełniają sympatyczne perypetie córki Aśki, opisy (momentami bardzo zabawne i nasączone dużą dozą ironii z jednej strony, a empatii z drugiej) zachowań energicznej wciąż żony poety, czyli mamy Zofii. Poznajemy także suczkę - Nanę oraz kota o wdzięcznym imieniu Spokój, a wiele scen z _Koncertu rozgrywa się w mitycznym Borzęcinie. Pisze Baran na przykład w ten sposób (notatka z końca czerwca 2001 roku): Dwa dni w Borzęcinie. Nachodzenie (nasączenie się) krajobrazami, uspakajanie się obłokami. Balsam na rany. Wisienki, czereśnie, trześnie. Bardzo lubię tutejszego pogańskiego boga krajobrazów. Nie brakuje też w dzienniku czułych opisów i wspomnień bliższych oraz dalszych przyjaźni. Obok najbardziej charakterystycznych (z mistrzami - Julianem Kornhauserem czy Arturem Sandauerem) są także te mniej na ogół znane: z Ryszardem Kapuścińskim, Włodzimierzem Pawluczukiem czy tajemniczym dla większości czytelników Romkiem F., przyjacielem Barana z okolic Sztokholmu. O Romku Baran pisze chyba z największą wyrozumiałością i wrażliwością. W dzienniku znajdziemy na to wiele przykładów. Jeden z moich ulubionych, gdy poeta próbuje pocieszyć przyjaciela, załamanego globalną sytuacją, w jakiej znalazła się współczesna cywilizacja, kończy następująca puenta: Romek słucha tych moich rad przez telefon ze zbolałą miną, bo jak zwykle ma depresję i widzi wszystko w czarnych kolorach. Po chwili sięgnie ręką do lodówki po kiełbasę i będzie ją żuł, zapijając zimnym mlekiem, bo mu się nie chce zrobić kanapek i herbaty... Skoro światu grozi globalna katastrofa - po cóż się mozolić nad kolacją. Piątek, czyli świątek Bywa, że pisanie niektórzy traktują jako formę terapii - ci skupieni są najbardziej na sobie; inni za wszelką cenę chcą natomiast dotrzeć ze swoim przekazem do czytelnika, kokietują go, wodzą za nos. Barana poetę trudno zaklasyfikować jednoznacznie do jednej z tych grup. Poeta przechodzi często momenty zwątpienia i poczucia nieadekwatności - nazywa swoje dzieło - poezję - koncertem dla nosorożca, czyli czymś, co nie jest nikomu potrzebne. Prowadząc nieregularne zapiski (w dzienniku są bowiem kilkudniowe przerwy, innym razem jednak obszerne notatki ciągną się dniami), autor często także bawi się nami, przysuwa nas do swoich historii, każe współodczuwać, by potem - w zaskakującej zazwyczaj puencie - gwałtownie odepchnąć i pokazać jak mało znamy poetę. Jedna z historii tak właśnie się kończy. Rzecz działa się w Krakowie. Baran - znany skądinąd jako redaktor Wierszowiska, rubryki komentującej literackie próby młodych pisarzy - został poproszony o ocenę pewnego tekstu. Bezpośrednia konfrontacja pisarza z tekściarzem wyraźnie pokazała, że nie tylko proza była słaba i niedopracowana, ale i sam autor również nieobyty i niezbyt zorientowany w realiach. Rozmowa, którą przeprowadza Baran z przekonanym o własnej wartości autorze, ma żenujący przebieg. W końcu jednak udaje się odwieść "drugiego Tołstoja" od pomysłu drukowania "dzieła". Czytelnik oddycha z ulgą. Ale nie Baran. Nim ciągle targają wątpliwości, czy dobrze zrobił odsyłając delikwenta z kwitkiem. I jako przykład nietrafności (co za odwaga!) swojej oceny, przypomina historię Janusza Szubera, którego poeta kiedyś zbyt pochopnie i za wcześnie odrzucił. Więc może - _kończy swoją opowieść Baran - tego błędnego rycerza literatury, przekonanego o swej misji i wielkości - też prześlepiłem? Orientacja we współczesnej literaturze w _Koncercie _nie ogranicza się zatem tylko do bieżących lektur literackich (dużo notatek odnosi się do faworyzowanych przez poetę Schulza i Leśmiana). Baran - uwielbiający zresztą wieczory autorskie i spotkania ze swoją publicznością - wiele miejsca w zapisach poświęca tak zwanemu życiu literackiemu. Spotkania, sesje, sympozja, indywidualne rozmowy, przyjaźnie - od różnych stron oglądamy uświęcony zazwyczaj w powszechnej wyobraźni zawód pisarza. Baran, demitologizując światek literacki, nie jest bezwzględnym krytykiem. Z wyrozumiałością i pobłażaniem, a czasami po prostu z humorem i dystansem obserwuje rozgrywki na parnasie, wiedząc, że czasami i on sam częstokroć ulega rozmaitym pokusom... Sobota, czyli choroba Baran zastanawia się w pewnym momencie: _Mam wrażenie, że jestem ruską babuszką, w której znajduje się kilkanaście innych coraz mniejszych. Ale która jest najbardziej mną, z którą utożsamiam się najpełniej? Baran poeta, Baran reportażysta, Baran podróżnik, Baran mąż i ojciec. Różnorodność twarzy i osobowości Barana widać doskonale w tym dzienniku. Łagodność przenika się z ostrością, fascynacja ze zwątpieniem, marzycielskość z kontrolą twardej rzeczywistości. Jest tu też jedno bardzo ważne świadectwo - świadectwo choroby. 12 stycznia, dokładnie w moje 55. urodziny - _notuje Baran z początkiem 2002 roku - _znalazłem się ni stąd, ni zowąd na stole operacyjnym. W czwartym dniu zażywania antybiotyków przeciw helikobakterowi - miałem kolejny już atak bólu. (...) Podejrzenie diagnostyczne: zapalenie wyrostka robaczkowego. Zostałem natychmiast skierowany na ostry dyżur do Szpitala Rydygiera w Nowej Hucie, a tam... po paru godzinach wjechano ze mną na wózku z kołkami na salę operacyjną, gdzie mnie przez 3 i pół godziny cięto i zszywano. Oto Baran, sprawny chłopak i wysportowany zawodnik planujący w młodości karierę bokserską, trafia nagle do szpitala, gdzie - jak sam pisze - czas zatoczył koło i liczy się od nowa. Niespodziewana i nieplanowana podróż staje się także podróżą w głąb siebie. Poeta dokonuje rachunku sumienia, zaczyna z jeszcze większym dystansem spoglądać na rzeczywistość. Robi wstępne podsumowania, snuje poważne refleksje na tematy ostateczne. Zaczyna się też interesować religiami Wschodu - tymi, które dają opanowanie, budują harmonię i pozwalają spoglądać całościowo na życie. Wtedy też powstają poruszające liryki - "szpitalne", jak później powie o nich sam poeta. Równocześnie Baran jakby delikatnie przestrzega przed kolejnymi sakralizacjami. Już kilka dni po operacji w rozmowach telefonicznych śmieje się ze swoich dolegliwości, dezorientując bliskich. Znajduje analogiczne pocieszające historie. Ludzie potem jeszcze długo żyją - przekonuje zarówno siebie, jak i czytelnika, odzierając tabu z niebezpiecznej powłoki oraz pokazując jednocześnie jeszcze jedną, zawsze najbardziej przekonującą twarz człowieka - twarz zmienioną bruzdami ciężkiej choroby... Niedziela, czyli poezja Notka z 10 listopada 2001 roku: Poezja wydelikaca, osłabia wolę, powiedziałbym wręcz, iż osłabia system odpornościowy. Dlaczego? Bo jej istotą jest szukanie przyjemności, piękna, a więc swoistego rodzaju hedonizmu? Poeta jest jak pszczółka przefruwająca z kwiatka na kwiatek, z twarzy na twarz, z rozmowy na rozmowę i poszukująca złotego pyłku poezji. Jest w tym coś nienaturalnego. Poezja winna być niedzielą wśród powszednich dni tygodnia, tymczasem poeta, nic tylko furt pragnie, żeby wszystkie dni tygodnia były niedzielami. Niestety, moja naturalna skłonność do abnegacji, marzycielstwa, poddawania się słabościom to woda na młyn dla talentu Baran, _Koncert dla nosorożca (Dziennik poety z przełomu wieków), _fotografie na okładce i wewnątrz książki Jakub Ciećkiewicz, Zysk i S-ka, Poznań 2005.

Kiełbasa z baraniny. Mięso jeśli jest z rozbioru barana to należy pozbawić dokładnie łoju. Będzie mniej czuć baranem. Po sklasyfikowaniu, czyli podzieleniu na kl I i II oraz wieprzowinę kl III, czyli kleiste (np. z golonek) zapeklować mięsko 17-20g/kg przez 48-72h. Następnie mięso baranie kl I zemleć na sitku 8-10mm, kl II na

Kocha walczyć z każdym, o wszystko. Nie spocznie, póki nie osiągnie swojego celu i nie znosi, gdy ktoś zwleka w działaniu. Taki jest zodiakalny Baran. Masz takiego w swoim życiu? Jeśli tak, poznaj trzy dobre rady dzięki którym ułożysz się z nim i nie zwariujesz! Więcej artykułów Znaki zodiaku Toksyczny związek, przemocowy partner? Te znaki zodiaku mają skłonność do bycia ofiarą Partner używający fizycznej czy psychicznej przemocy może się trafić każdej kobiecie. Część z nich odejdzie od potwora i ułoży sobie życie. Innym trudno to sobie nawet wyobrazić. Zobacz, które znaki zodiaku mają największą szansę wpaść w sidła toksycznego związku. Wskazówki daje też numerologia! Czytaj dalej >> Znaki zodiaku Horoskop na urodziny dla Lwa. Jaką przyszłość wróży Ci Twoja planeta, Słońce? Gdy Słońce zawita w znak Lwa, rodzą się ludzie o iście królewskim charakterze. Lwiątka kochają bawić się i wygrywać, obdarzone są silnym charakterem i dumą, jakiej inne znaki zodiaku mogą im tylko pozazdrościć. Jaki jest zodiakalny Lew, jak działa na niego jego planeta - Słońce i co go czeka przez najbliższe 12 miesięcy? Oto horoskop na urodziny dla Lwa. Czytaj dalej >> Znaki zodiaku Zodiakalny Rak ulega wpływom zmiennego Księżyca. Pomoże mu energia Neptuna! Mówi astrologia ezoteryczna Jakie są osoby spod znaku Raka? Bywają zmienne i niepewne siebie, co sprawia, że chowają się w bezpiecznej przystani swojej skorupy. Wyjść w szeroki świat i w pełni zrealizować swój potencjał pomoże im energia nie przypisanego im Księżyca, ale ... Neptuna. Oto co o charakterze Raka mówi astrologia ezoteryczna. Czytaj dalej >>

Baran ma bardzo złożony charakter. Są potężni i niewzruszeni w swoich decyzjach, więc przekonanie Barana jest prawie niemożliwe. Ze względu na swój upór często cierpią zarówno w pracy, jak iw związkach osobistych. A pierwszym krokiem, jak zdobyć Barana kobiecie, która za nim szaleje, jest pokazanie kobiecości i słabości.

^{seeb napisał(a):Baranek to nazwa konserwacji,ktora sie wykonuje na progach pojazdu i w miejscach szczegolnie narazonych na dzialanie kamieni chropowata,gumowa strukture co powoduje w kolorach: czarny,bialy, jest przez specialny pistolet w przewaznie 2 warstwach w odstepach czsu 10 min. i czas do pelnego wyschniecia to cala noc potem moze byc lakierowany w innym razie istnieje ryzyko nie pelnego wyschniecia( z ang. Stone chips protection). Bardzo latwa aplikacja nie wymaga zbytnio treningu. Mam nadzieje,ze przyblizylem Ci ten Nic dodać nic ująć - fachowa odpowiedż Ale jednak coś dodam . Jeśli np. nanosimy ten środek na progi, to należy zamaskować , zakleić reszte auta bo inaczej będziemy mieć przykrą niespodzianke zapaprane całe auto , no prawie całe . Jak wyschnie , ciężko to usunąć , więc używać z głową . Definicja. Rogi Baranie. Co to znaczy BARANIE ROGI: Ustalenie jednej z form poroża rogaczy przypominającego rogi barana (poroże selekcyjne).} . 39 147 354 626 638 264 112 514

rogi barana jak zrobić