Do tych głównych typów zalicza się: endomorfik, ektomorfik, mezomorfik. Te wyżej wymienione budowy sylwetki nazywają się somatypami i każdy z nich charakteryzuje się innymi cechami. W każdym somatypie dostrzegalne są różnice w budowie ciała, odżywianiu oraz aktywności fizycznej. Niestety nie posiadamy wyboru rodzaju sylwetki.
Czy z pewnych cech człowieka może wynikać większe ryzyko chorób i zaburzeń psychicznych. Cholerycy Hipokratesa Określenia choleryk czy flegmatyk zna chyba każdy, niezależnie od tego, na ile interesuje się psychologią i jej spojrzeniem na fenomen osobowości. Choleryk to ktoś porywczy, pełny pasji, a zarazem nerwowy. Flegmatyk natomiast to jego przeciwieństwo – spokojny, ospały, stonowany, trudny do wyprowadzenia z równowagi. Terminy te i do dziś zresztą używane jako etykiety opisujące ludzkie zachowania – pochodzą ze starożytnej typologii temperamentu. Wprowadzone przez greckiego lekarza Hipokratesa stanowią nie tylko pierwszą naukową próbę wskazania na główne obszary różnic osobowościowych pomiędzy ludźmi, ale też – co bardzo ważne – teorię wiążącą charakter człowieka ze skłonnością do zapadania na różne choroby, w tym psychiczne. Hipokrates, jak też inny reprezentant tej myśli – Galen, zauważali skłonność choleryków do stosowania przemocy, a także wiązali takie tendencje charakterologiczne z ryzykiem śmierci w wyniku udaru czy zawału serca. Trzeci z wyróżnionych wtedy typów temperamentu, typ melancholiczny (osoby mało energicznej, ale zarazem nerwowej, nastawionej pesymistycznie), wiązali z ogólnie gorszym stanem zdrowia psychicznego, większą skłonnością do załamywania się w obliczu trudności, popadania w stan melancholii (dziś najbliższą nazwą dla takiego stanu jest określenie depresja), a także z ryzykiem targnięcia się na własne życie. Starożytna koncepcja typów temperamentu jest więc najstarszą teorią wiążącą osobowość człowieka ze stanem jego zdrowia. Astenicy Kretschemera Już w czasach bliższych współczesności, w XIX w. i okresie do wybuchu drugiej wojny światowej, dużą popularnością cieszyły się różne koncepcje, w których wiązano właśnie temperament człowieka ze skłonnością do zaburzeń psychicznych i nieadaptacyjnych zachowań. O ile starożytni doszukiwali się biologicznego podłoża typów temperamentu w niewidocznej dla oka zmiennej równowadze różnych płynów w naszym ciele, takich jak krew, żółć czy flegma, to teoretycy pokroju Ernsta Kretschemera widzieli je w zewnętrznej budowie ciała. I tak na przykład osoby o wątłej i chudej budowie ciała nazwano typem astenicznym, osoby otyłe – typem pyknicznym, a dobrze umięśnione – atletycznym. Samodzielne obserwacje kliniczne dokonane przez Kretschemera skłoniły go do postawienia następujących tez. Po pierwsze: budowa ciała wiąże się z charakterem – najwięcej osób dziwacznych w zachowaniu, słabo przystosowanych społecznie zauważał wśród asteników, a najbardziej kruchą i podatną na załamania nerwowe konstrukcję psychiczną obserwował wśród pykników. Po drugie: cechy osobowości tworzą wyraźną podatność na zapadanie na różne choroby psychiczne, a jeśli tak, to nic dziwnego, że mający skłonność do wahań nastroju pyknicy popadają w stany depresyjne, zaś astenicy – wyalienowani społecznie i żyjący w swoim świecie – częściej zapadają na schizofrenię. Koncepcja Kretschemera nie wytrzymała próby czasu. Nie tylko dlatego, że żadne systematyczne dane nie dowodzą powiązania zewnętrznego wyglądu ani z charakterem, ani ze stanem zdrowia psychicznego. Ale też i z powodu doświadczeń drugiej wojny, w trakcie której selekcjonowanie ludzi na podstawie wyglądu stało się racjonalizacją do ich dyskryminacji, a potem zabijania. Dość skutecznie i gwałtownie zamknęło to nurt zainteresowań w psychologii poszukujący związków wyglądu z zachowaniem. Dalej jednak próbowano powiązać kwestię osobowości i zaburzeń psychicznych, spodziewając się, że będą możliwe do przewidzenia, skoro są zdeterminowane cechami osobowości. Neurotyzm Eysencka Taki sposób myślenia zaprezentował w latach 50. jeden z ważniejszych psychologów w historii tej dziedziny Hans Eysenck. Inaczej niż poprzednicy skupił uwagę na cechach, a nie na typach osobowości. Cechy to nic innego jak wymiary, na których można opisać zachowania ludzi; wektory, które opisują różnice indywidualne. Wzięcie pod uwagę cech, a nie typów, znacznie komplikuje obraz: nie można już wyróżnić kilku prostych rodzajów osobowości, różnice pomiędzy ludźmi nabierają subtelniejszego charakteru, tendencje skrajne zdarzają się sporadycznie. Jest to jednak opis znacznie bliższy prawdzie. Jedną z trzech podstawowych cech, którą wskazał Eysenck, jest wymiar nazwany neurotycznością. Nazwa ta wprost nawiązuje do pojęcia nerwicy, obecnie nieużywanego już w psychiatrii określenia, ujmującego problemy z zakresu zaburzeń lękowych i nastroju. Zdaniem Eysencka tendencja do reagowania lękiem jest powszechnie obecna, tyle że w różnym stopniu nasilona. A gdy przybiera ona duże nasilenie, możemy mówić o zaburzeniu w stopniu psychiatrycznym. Analogiczne myślenie dotyczy innej cechy – psychotyczności. Cecha ta odnosi się do różnic w poziomie empatii, skłonności do współczucia, ustępliwości i stopnia socjalizowania. Bardzo wysoki poziom psychotyczności to – zdaniem tego badacza – niemal pewna droga do zaburzeń typu schizofrenia. Jednak podobnie jak w przypadku teorii wiążących wygląd z charakterem dokładna weryfikacja empiryczna obaliła te poglądy. Osoby zdiagnozowane jako wysoko neurotyczne czy też wysoko psychotyczne nie mogą automatycznie być określane jako osoby zaburzone psychicznie lub też na tyle źle funkcjonujące, by konieczna była w ich przypadku jakaś terapia. Wielka podejrzana w Wielkiej Piątce Rozwój psychiatrii w czasach współczesnych zakwestionował proste wynikanie psychopatologii z cech osobowości w tym sensie, że skrajne nasilenie jakiejś cechy musi prowadzić do zaburzenia. Nie zmienia to jednak faktu, że jakieś związki pomiędzy owymi cechami a zaburzeniami psychicznymi istnieją. Jedną z najlepszych metaanaliz (czyli analiz obejmujących wiele pojedynczych badań) jest zestawienie dokonane przez Johna Malouffa i współpracowników, gdzie za podstawę porównań przyjęto cechy tzw. Wielkiej Piątki. Są to: neurotyczność, nazywana także od nazwy przeciwnego bieguna tej tendencji zrównoważeniem emocjonalnym (różnie nasilona tendencja do przeżywania lęku, złości, smutku, przygnębienia, braku wiary w siebie, poczucia winy czy wstydu); ekstrawersja (różnice indywidualne w poziomie aktywności, energii, tempa działania, skłonność do przeżywania pozytywnych emocji, a także dążenia do przebywania z innymi i dominowania w tych kontaktach); otwartość na doświadczenie (ciekawość, otwartość poznawcza, szerokość zainteresowań, tolerancja); ugodowość (empatia, skłonność do uległości i altruistycznego zaangażowania się na rzecz grupy) oraz sumienność (wytrwałość w działaniu, silna motywacja wewnętrzna, dobra samokontrola i skłonność do poprzedzania działań dokładnym planowaniem). We wspomnianej metaanalizie stwierdzono, że choć prawdą byłoby to, co zakładali już starożytni, że typ osobowości tworzy podatność do rozwijania zaburzeń psychicznych, to chodzi tu raczej ogólnie o gorsze zdrowie psychiczne, a nie jakieś konkretne problemy. Spośród cech Wielkiej Piątki tą, która najwyraźniej łączy się z gorszym zdrowiem psychicznym, jest bez wątpienia neurotyczność. U osób bardziej wrażliwych emocjonalnie częściej diagnozowane są zaburzenia psychiczne. W przypadku zaburzeń nastroju ten związek z neurotycznością jest jeszcze silniejszy. Oznacza to, że choć osobom o wysokich wynikach w skali neurotyczności nie wolno w sposób automatyczny stawiać diagnozy psychiatrycznej, to jak najbardziej możemy zaliczać je do grupy podwyższonego ryzyka. Na skutek działania rozmaitych okoliczności, np. długotrwałego stresu, czy czynników biologicznych, np. zmian hormonalnych, szansa na rozwój problemów psychicznych jest w przypadku takich osób istotnie większa. Oprócz neurotyczności cechą, którą najmocniej wiąże się ze zdrowiem psychicznym, jest sumienność – osoby ze zdiagnozowanymi zaburzeniami psychicznymi są przeciętnie mniej sumienne. Wśród osób z problemami psychicznymi można też spotkać więcej niż przeciętnie osób introwertywnych, a także tych mniej ugodowych. Wydaje się więc, że nie tylko sama neurotyczność, ale także pewien układ cech osobowości wiążą się z podatnością na słabsze zdrowie psychiczne, choć choroba psychiczna nie jest przy tym splocie wcale przesądzona. Obecny stan badań nie pozwala nam jednoznacznie odpowiedzieć na pytanie, jak i dlaczego cechy osobowości oraz zaburzenia psychiczne w pewnym stopniu ze sobą współwystępują. Najprostsze wyjaśnienie – hipoteza ciągłości – mówiące, że te same tendencje, które występują u ogółu ludzi, gdy są wybitnie nasilone, stają się patologią, budzi poważne wątpliwości. Można w jakimś stopniu przyjąć takie wyjaśnienie, szukając związku pomiędzy neurotycznością (w której skład wchodzi skłonność do zamartwiania się, tendencja do złego nastroju, słabe radzenie sobie ze stresem, skłonność do poczucia winy) a zaburzeniem depresyjnym. I w tym jednak wypadku jest to wyjaśnienie niewystarczające, bo gdyby je przyjąć, należałoby założyć, że nie istnieją żadne możliwości leczenia depresji, co jest całkowitą nieprawdą. I tu osobowość tworzy więc podatność, ale nie przesądza o rozwoju problemu psychicznego. Geny czy środowisko Wyjaśnień zjawisk psychologicznych można szukać albo po stronie czynników genetycznych, albo mechanizmów środowiskowych. Poszukuje się więc genów, które można powiązać z jednej strony z różnicami w cechach osobowości, a z drugiej – z ryzykiem zaburzeń. Szereg badań wskazuje na sensowność hipotezy genetycznej. Bez wątpienia na przykład poziom lęku właściwy dla danego człowieka można wiązać z obecnością pewnych odmian genów. Jednak cechy osobowości mogą także tworzyć środowiskową podatność do zapadania na choroby psychiczne. I tak wspomniana wyższa neurotyczność to praktycznie rzecz biorąc większa wrażliwość na wszelkie negatywne sygnały płynące z otoczenia oraz większa skłonność do nadmiernego na nie reagowania. Oznacza to, że dwie różne osoby różniące się poziomem neurotyczności umieszczone w takich samych warunkach zareagują inaczej – ta bardziej neurotyczna odczuje wyższy poziom stresu, zapewne też gorzej sobie z nim poradzi. Tak przetwarzając rzeczywistość, ma większe szanse budować sobie w głowie bardziej negatywny obraz swojej własnej osoby oraz tego, jak potrafi radzić sobie z problemami. A to z kolei oznacza, że faktycznie trudniej będzie jej radzić sobie z problemami. Innym mechanizmem, na który zwracają uwagę badacze, jest umiejętność tworzenia więzi z innymi ludźmi, otrzymywania wsparcia społecznego. Osobom spiętym, niepewnym siebie, mającym skłonność do izolacji, nieufnym wobec innych jest po prostu trudniej uzyskać pomoc innych, a to z kolei izoluje je od niezwykle ważnego zasobu, dzięki któremu utrzymujemy równowagę psychiczną, szczególnie w momentach kryzysowych. Cechy osobowości a zaburzenia osobowości Nieco odrębnym zagadnieniem jest pytanie o związki cech osobowości z zaburzeniami osobowości. Niech nie myli tu zbieżność językowa. Zaburzenia osobowości stanowią szczególną klasę problemów psychicznych: to chroniczne, stale zaburzone wzorce reagowania, które choć utrudniają jednostce szczęśliwe i skuteczne działanie, nie zaburzają całkowicie funkcjonowania. Wyróżnia się cały szereg zaburzeń osobowości, przy czym każde z nich ma dość odrębne, z reguły słabo poznane uwarunkowania. Owszem, udało się określić szereg korelacji pomiędzy cechami osobowości a jej zaburzeniami. Inaczej jednak niż w przypadku zaburzeń psychicznych, nie można tu mówić o jednym profilu cech, który by tym zaburzeniom sprzyjał. I tak wspomniana neurotyczność, choć wiąże się z takimi zaburzeniami, jak osobowość zależna czy osobowość unikająca, nie wiąże się zupełnie z osobowością narcystyczną, histroniczną czy antyspołeczną. Również ekstrawersja czy sumienność z jednymi zaburzeniami się wiążą, z innymi – nie. Przy czym siła tych korelacji jest nieduża. Modny obecnie nurt badań nad tzw. mroczną triadą cech – makiawelizmem, narcyzmem i psychopatią – wprost nawiązuje do dyskusyjnego założenia, że skrajne nasilenie jakiejś cechy oznacza psychopatologię. Jednak bynajmniej nie jest tak, by ludzie dzielili się na dwie kategorie – wyposażonych lub pozbawionych tego mrocznego kompletu. W ludzkiej populacji mamy do czynienia z pełnym zakresem nasilenia tych skłonności. Jest więc kwestią umowną i zależną od okoliczności, jakie nasilenie makiawelizmu, narcyzmu czy psychopatii będziemy zaliczać jeszcze do normy, a jakie – już do patologii. Badania w tym obszarze dowodzą, jak to złożony problem. Gdy badamy bliskie związki – już niewiele ponad przeciętne nasilenie owych tendencji wiąże się z większym ryzykiem zaistnienia np. przemocy. W sumie zatem dociekanie związków osobowości ze zdrowiem psychicznym, choć datuje się od tak dawna – sięga czasów starożytnych, po dziś dzień jest polem sporów naukowych.
Budowa człowieka to zarówno jego powłoki zewnętrzne (skóra), jak i organy i układy wewnętrzne: na przykład układ kostny, układ mięśniowy i narządy umiejscowione wewnątrz ciała. Znajomość prawidłowej budowa człowieka (anatomii) jest niezbędna do diagnozowania wielu chorób i dolegliwości. Anatomia wyróżnia kilka układów
Emil Intronek Posty: 55 Rejestracja: 17 lip 2011, 22:19 Płeć: nieokreślona Lokalizacja: Kraków Ciało nie kłamie? Chciałbym się podzielić artykułem, który jakiś czas temu znalazłem w Internecie ( ... Jak myślicie, który z wymienionych w nim typów osobowości występuje u introwertyków najczęściej? Życie jest takie, że człowiek często musi się wstydzić tego, co w nim najlepsze, i to właśnie ukrywać przed ludźmi, a nawet przed istotami, które są mu najbliższe. Ivo Andrić IKM Introrodek Posty: 21 Rejestracja: 31 gru 2010, 20:56 Płeć: mężczyzna Enneagram: 5w6 Re: Ciało nie kłamie? Post autor: IKM » 14 sie 2011, 1:01 Gdybym miał się określić na podstawie tego tekstu to musiałbym stworzyć nowy typ. Każdy typ z wyjątkiem psychopatycznego, zawiera część moich zachowań. Na postawę ciała mają znaczny wpływ mięśnie, to właśnie one kształtują naszą sylwetkę. Czy jeśli osoba, weźmy na przykład masochistę, przybierze na masie to stanie się psychopatą wyłącznie z wyglądu czy również z charakteru? Artykuł ciekawy ale moim zdaniem powinno się go traktować z przymrużeniem oka. Akolita Krypto-Extra Posty: 756 Rejestracja: 01 sie 2008, 18:02 Płeć: nieokreślona Lokalizacja: Łódź/Włocławek Re: Ciało nie kłamie? Post autor: Akolita » 14 sie 2011, 10:06 Jeśli chodzi o moją budowę ciała, to byłabym typem schizoidalnym. Nawet sporo się zgadza. W istocie, nie lubię kontaktu fizycznego, mam zimne ręce i jestem dość kreatywna, ale bez przesady z tą wrażliwością. Mam dystans do siebie i nie obrażam się tak łatwo. Moja siostra wygląda zupełnie jak histeryczny, ale jest całkowitym przeciwieństwem charakteru z opisu. Zgadzam się z opinią, że należy to traktować bardziej jako ciekawostkę, z przymrużeniem oka. A swoją drogą, ciekawi mnie, dlaczego właśnie takie nazwy wybrano dla tych typów. Wszystkie one mają pejoratywny wydźwięk, działają jak sugestia, że każdy z nas jest nienormalny i ma dysfunkcje na tle umysłowym. Typy "oralny" i "schizoidalny" z opisu wydają mi się najbardziej introwertyczne, ale dla mnie ten artykuł nie zasługuje na zbyt poważne traktowanie, ot ciekawostka i odrobina rozrywki na niedzielne przedpołudnie. Mówi, że nigdy nie śpi. Że nigdy nie umrze. Dyga przed skrzypkami, pląsa do tyłu, odrzuca głowę, parska głębokim gardłowym śmiechem i jest wielkim ulubieńcem, ten sędzia. Wachluje się kapeluszem, a księżycowa kopuła jego czaszki sunie blada pod światłami, on zaś obraca się, przejmuje skrzypki, wiruje w piruecie, wykonuje jedno pas, dwa pas, tańcząc i grając jednocześnie. Nigdy nie śpi. Mówi, że nigdy nie umrze. Tańczy w świetle i cieniu i jest wielkim ulubieńcem. Nigdy nie śpi, ten sędzia. Tańczy i tańczy. Mówi, że nigdy nie umrze.” Schmalzler Introwertyk Posty: 121 Rejestracja: 25 maja 2011, 17:36 Płeć: nieokreślona Re: Ciało nie kłamie? Post autor: Schmalzler » 14 sie 2011, 15:22 Zaśmierdziało nieco XIX-wieczną pseudonauką. Za czasów Darwina popularne było odczytywanie cech osobowości z wyglądu twarzy - chcieli go nawet przerobić na księdza, bo miał na nosie "wzgórek pobożności"... Poza tym wielkie mi odkrycie - nieśmiali się garbią, intelektualiści są szczupli, a macho-samce mają mięśnie i utajone kompleksy Keep talking, I'm diagnosing you. Ausencia Intromajster Posty: 503 Rejestracja: 20 lip 2008, 16:08 Płeć: nieokreślona Re: Ciało nie kłamie? Post autor: Ausencia » 19 sie 2011, 19:43 Schmalzler pisze:Zaśmierdziało nieco XIX-wieczną pseudonauką. Za czasów Darwina popularne było odczytywanie cech osobowości z wyglądu twarzy - chcieli go nawet przerobić na księdza, bo miał na nosie "wzgórek pobożności"... Tja. Podobnie jak twierdzono, że ludzie o wątłej budowie ciała łatwiej popadają w nałogi. Kolejna bajka na miarę mowy ciała. Ciekawe, czy autor przewidział kontuzje i ciało zniekształcone po wypadku. Wraz z nim zmienia się osobowość? Intrygujące. Akolita Krypto-Extra Posty: 756 Rejestracja: 01 sie 2008, 18:02 Płeć: nieokreślona Lokalizacja: Łódź/Włocławek Re: Ciało nie kłamie? Post autor: Akolita » 19 sie 2011, 20:58 To jak demaskowanie Żyda po obwodzie czaszki i kącie nachylenia grzbietu nosa od czoła... Mówi, że nigdy nie śpi. Że nigdy nie umrze. Dyga przed skrzypkami, pląsa do tyłu, odrzuca głowę, parska głębokim gardłowym śmiechem i jest wielkim ulubieńcem, ten sędzia. Wachluje się kapeluszem, a księżycowa kopuła jego czaszki sunie blada pod światłami, on zaś obraca się, przejmuje skrzypki, wiruje w piruecie, wykonuje jedno pas, dwa pas, tańcząc i grając jednocześnie. Nigdy nie śpi. Mówi, że nigdy nie umrze. Tańczy w świetle i cieniu i jest wielkim ulubieńcem. Nigdy nie śpi, ten sędzia. Tańczy i tańczy. Mówi, że nigdy nie umrze.” Emil Intronek Posty: 55 Rejestracja: 17 lip 2011, 22:19 Płeć: nieokreślona Lokalizacja: Kraków Re: Ciało nie kłamie? Post autor: Emil » 19 sie 2011, 22:45 Co za jadowita krytyka :lol: Pan Autor nie byłby zadowolony. Może jakimś zrządzeniem losu trafi na nasze forum i wysmaży ripostę, która będzie nam się odbijała czkawką przez okrągły rok :wink: Najbardziej rozbawił mnie końcowy fragment: "Histeryczkę na widok płomieni ogarnie dreszcz podniecenia i będzie się rozglądać za bohaterem, który ją uratuje". Sam się w tym tekście nie odnalazłem (jako typ), ale mimo wszystko nie potępiałbym go tak krańcowo, bo znam osoby, które idealnie pasują do zamieszczonych w nim opisów. Na przykład wśród pracownic administracji jest sporo typów sztywnych, a przynajmniej ja miałem zazwyczaj z takimi do czynienia. Może już mam takie głupie szczęście, że znajduję potwierdzenie pewnych teorii w codzienności... Co do nieszczęsnego autora - obawiam się, że potraktował temat zbyt pobieżnie, upraszczając wszystko do maksimum. Do tego niezbyt umiejętnie połączył mowę ciała z teorią stylów charakteru. Stąd też niezamierzony efekt humorystyczny (a może komiczny - ocenę pozostawiam filologom). Życie jest takie, że człowiek często musi się wstydzić tego, co w nim najlepsze, i to właśnie ukrywać przed ludźmi, a nawet przed istotami, które są mu najbliższe. Ivo Andrić Emil Intronek Posty: 55 Rejestracja: 17 lip 2011, 22:19 Płeć: nieokreślona Lokalizacja: Kraków Re: Ciało nie kłamie? Post autor: Emil » 22 sie 2011, 12:24 Proponuję, żebyś podał jeszcze link do hasła "psychoanaliza" - będzie to kolejna Ameryka, którą dzięki Tobie odkryjemy. Rzeczywiście typowy introwertyk z tego Dennisa. A jaki autentyczny. Żywy obraz każdego z nas :wink: Życie jest takie, że człowiek często musi się wst1 z 1
Anatomia człowieka, in. antropotomia ( starogr. anthropos – człowiek) – nauka o budowie narządów i układów ciała człowieka, wchodzi w skład morfologii i posługuje się metodami na poziomie makroskopowym (np. obserwacji żywych organizmów i badań sekcyjnych zwłok) [1] . Jest to anatomia opisowa, zwana też anatomią klasyczną.
Człowiek o smukłej i wątłej budowie ciała krzyżówka krzyżówka, szarada, hasło do krzyżówki, odpowiedzi, Źródła danych Serwis wykorzystuje bazę danych plWordNet na licencji Algorytm generowania krzyżówek na licencji MIT. Warunki użycia Dane zamieszczone są bez jakiejkolwiek gwarancji co do ich dokładności, poprawności, aktualności, zupełności czy też przydatności w jakimkolwiek celu.
ODKRYWAMY TAJEMNICE CIAŁA CZŁOWIEKA- PODSUMOWANIE DZIAŁU 4. CIAłO CZŁOWIEKA. ZAPRASZAM NA PODSUMOWANIE WIEDZY O BUDOWIE NASZEGO CIAŁA. Pamiętaj, aby przed każdym zadaniem na wordwallu wpisać imię i inicjał nazwiska! W prezentacji znajdują się zadania dotyczące poszczególnych układów.
Wyszukiwarka haseł do krzyżówek Określenie zna budowę organizmu człowieka posiada 1 hasło anatom Powiązane określenia zna budowę organów bada budowę organizmów badacz organizmu Podobne określenia budowa organizmu żywego człowiek o wątłej budowie ciała nauka o budowie organizmów żywych Ostatnio dodane hasła ostry czubek strój maskaradowy znawca ludzkiego ciała stanowisko ministra organiczny rodnik kwasowy kometka lub szachy ... Garbo, szwedzka gwiazda piękny wierzchowiec kurtka polarnika Adrien ...,"King Kong"
W badaniach tych zauważono dodatnią korelację z wielkością ciała. w Nigerii istnieje wierzenie, że długi penis występuje u mężczyzn o wątłej budowie ciała (badania obalają ten mit. Przeciez to tekst skopiowany z wikipedii. 19 Mar 2010. w szczególności duszy: człowiek oprócz materialnego ciała.
Ujawniono wszystkie litery J. Po prawidłowym wypełnieniu jolki, w dolnej kratownicy ujawni się * chińska drewniana łódź * porcja substancji do analizy * bardzo skromny dobytek * psotny duszek z "Balladyny" * stolica regionu Kampania * zatarg, konflikt * człowiek o wątłej budowie ciała, leptosomatyk * centralny komputer w sieci * zasada, którą potwierdza wyjątek * stolica nigeryjskiego stanu Oyo * najwyższy szczyt Kaukazu * opowiada bajki * argonauta, syn Ajzona * składnik czekolady * region winiarski w płn. Hiszpanii * prymitywne budynki * cukrowa, uprawiana na plantacjach * uzdrawianie energią życiową * technika barwienia tkanin z użyciem wosku * wiązanka kwiatów * tratwa Thora Heyerdahla * najwyższy głos żeńskiObiekt, który uzyskał prestiżowy tytuł Pomnika Historii.
. 779 331 90 137 343 611 323 195
człowiek o wątłej budowie ciała
